به گزارش خبرنگاران جامعه گزارش خبر،آذر منصوری در گفت‌و‌گویی، در خصوص اظهارات اخیر فرمانده ستاد مقابله با کرونای استان تهران، اظهار کرد: بعد از موج دوم و سوم کرونا و موضوع واکسن‌هایی که با تأیید سازمان بهداشت جهانی همراه شد، همه کشورهای جهان به دلیل اهمیت واکسیناسیون از طرق مختلف سعی کردند واکسن مورد نیاز خود را تامین کنند؛ چراکه عوارض پاندمی همه ابعاد فرهنگی، اقتصادی و سیاسی کشورها را تحت تاثیر قرار می‌دهد و اولویت سلامت و حفظ جان مردم ایجاب می‌کند که بدون هیچ ملاحظه‌ای دولت‌ها از همه امکانات موجود برای ایمنی بخشیدن به شهروندان، کاهش مرگ و میر و نیز کاهش تبعات پاندمی بر روح و جان شهروندان استفاده کنند.
وی افزود: در این مواقع آنچه که اولویت است جان شهروندان است. متأسفانه نوع مدیریت بحران کرونا بنا به دلایل متعدد و غیرقابل توجیه برای شهروندانی که با گرفتار شدن در موج پنجم روز به روز گرفتارتر شده و عزیزان بیشتری را از دست می‌دهند، یکی از ضعیف‌ترین نوع مدیریت‌های بحران بوده است و این تأخیر در واکسیناسیون نمی‌تواند هیچ دلیل قانع کنند‌‌ه‌ای داشته باشد.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب گفت: این نوع اظهارات و نوعاً اظهارات اخیر وزیر بهداشت و اظهارات سخنگوی سازمان غذا و دارو مانند نمک پاشیدن روی زخم جامعه خشمگین ایران است.
قائم مقام حزب اتحاد ملت ایران ادامه داد: نگاهی به وضعیت صف‌های تأمین دارو و آمار مبتلایان و کشته شده‌های موج پنجم گویا‌ترین پیام سرگردانی و خشم این جامعه است و از مقام‌های مسئول ایران می‌پرسند که اگر جان شهروندان برای شما اهمیت دارد، چرا با تأخیر در واردات واکسن آن را به خطر انداختید و این چنین مردم ایران را گرفتار بیماری و مرگ کردید.
منصوری تصریح کرد: اظهارات زالی و پاسخ‌های ظریف نمونه‌ای گویا از ضعف‌های این شیوه حکمرانی در کشور است. از تعطیلی و مدیریت پیشگیری گرفته تا واکسیناسیون که تأخیر در آن باعث شده امروز در میزان ابتلا و مرگ و میر شهروندان جزو کشورهای اول جهان باشیم و اگر در ایام عزاداری پروتکل‌های بهداشتی رعایت نشود، وضعیت پس از این به مراتب تلخ‌تر و فاجعه آمیز‌تر خواهد بود.
سخنگوی جبهه اصلاحات ایران خاطرنشان کرد: ایران در مدیریت پاندمی از دنیا عقب مانده است و نیاز به اقدامات فوری و قاطع برای قطع زنجیره انتقال ویروس دارد تا جهش‌های بعدی با خسارات کمتری همراه باشد. پاندمی نمونه‌ای روشن از جهانی شدن و دردهای مشترک جهان امروز است که هیچ کشوری نمی‌تواند ادعا کند که می‌تواند جدا جدا آن را درمان کند.